BEN SANA MECBURUM Atilla Ilhan

Ben sana mecburum bilemezsin  Adını mıh gibi aklımda tutuyorum  Büyüdükçe büyüyor gözlerin  Ben sana mecburum bilemezsin  İçimi seninle ısıtıyorum.  Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor  Bu şehir o eski İstanbul mudur  Karanlıkta bulutlar parçalanıyor  Sokak lambaları birden yanıyor  Kaldırımlarda yağmur kokusu  Ben sana mecburum sen yoksun.  Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur  İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur  Tutsak ustura ağzında yaşamaktan  Kimi zaman ellerini kırar tutkusu  Bir kaç hayat çıkarır yaşamasından  Hangi kapıyı çalsa kimi zaman  Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu

Fatih'te yoksul bir gramofon çalıyor  Eski zamanlardan bir cuma çalıyor  Durup köşe başında deliksiz dinlesem  Sana kullanılmamış bir gök getirsem  Haftalar ellerimde ufalanıyor  Ne yapsam  ne tutsam nereye gitsem  Ben sana mecburum sen yoksun.  Belki haziran  da mavi benekli çocuksun  Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor  Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden  Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun  Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor  Belki körsün kırılmışsın telaş içindesin  Kötü rüzgar saçlarını götürüyor  Ne vakit bir yaşamak düşünsem  Bu kurtlar sofrasında belki zor  Ayıpsız   fakat ellerimizi kirletmeden  Ne vakit bir yaşamak düşünsem  Sus deyip adınla başlıyorum  İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin  Hayır başka türlü olmayacak  Ben sana mecburum bilemezsin.  Attila İLHAN