Yusuf ile Zuleyha

Önce söz vardı, hayat sonradan geldi. Önce çile vardı arkadan ihsan geldi. Sözün yaratılışı Züleyha’nın yaratılışından evveldi. Yusuf’un kaderi Züleyha’ya tecelli. Züleyha’nın kaderi Yusuf’a tecelli… Yusuf, dedi Züleyha; sen benim, evvel düşen şehrimsin, ahir düşen şehrimsin. Ezel düşen şehrimsin, ebed düşen şehrimsin. Yusuf, dedi Züleyha; kalbim sen, benimsin yalnız benimsin Kalbin ben, seninim yalnızca seninim. Yusuf, dedi Züleyha; sen masumsun, sen de bilirsin, ben de bilirim. Şu dört duvar, şu sıkı sıkı kapalı kapı, Döşemenin üzerinde ezilen sarı gülün yaprakları tanık ki suçun yok senin. FAKAT GÜZELSİN. Güzelliğin yoruyor beni, çünkü mümkünü var, suret kasrında bir suret değilsin. Suçlu değilsen de bana, beni suçlu kılacak kadar güzelsin. Mümkünü olan bir güzelliğin sahibiysen Yusuf, Ve bu güzellik yoruyorsa beni, Sen dünyanın en masum mücrimisin. Yaratılmışların en güzeli karşısında, Ruhum kadar bedenim, Kalbim kadar kalbimden çıkıp da bütün bedenimi deveran eden kanım , Ve damarlarım ve bütün zerrelerim akıyorsa sana, Ben de dünyanın en mücrim masumu değil miyim? Çünkü, dedi Züleyha; güzelliğin bir derin kuyu senin. Bir düşenin kurtuluşu kolay olmaz. Ne mutlu kalbine sen düşene, Ve ne mutlu senin kalbine düşene . Tufandan kurtulmak için kendi derinliğin e akan bir ırmak gibi, Akmasam sana ölürdüm Yusuf, aktım , yine öldüm. Kendi ölümümün şeklini seçmem özgürlüğümse Susarak ölmeyi değil, söyleyerek ölmeyi seçtim. Tortulanarak ve bulanarak değil, Taşarak ve coşarak ölmeyi istedim. Hükmümün Yusuf olduğu yerde ölümlü olduğumu bildim. Ve yine dirilecek olmamın emniyetiyle ölümlü oluşumu çok sevdim. Yusuf, dedi Züleyha; bütün bir hayat, Kınanma , horlanma, yitirme, Her şey kalbimin üzerinden geçecek Ve ben kalbimin altında kalacağım. Bana dair ve bana rağmen var olan bir dünyada büyüklüğü, Yitirdiklerinin çokluğuyla Züleyha kalbi olacağım. Senin zindan karanlığın benim özgür aydınlığıma denk düşecek, O kadar ki karanlık olacağım. Sancıyla elimi attığım fundalıklar mavi çiçekler dönüşmedi henüz, Ama aslolan kalp olacak ve hayatı sonradan bulacağım. Yusuf, dedi Züleyha; aşk zorlu bir sınav, Ben bu sınavı en baştan ve gönüllü mü kaybettim? HAYIR İŞTE! Yitirmiş görünsem de kazancımsın sen benim. Ve şer gibi görünsem de göreceksin, Yitirdiğin ne varsa benim sana açtığım kuyuda, Hayrın olacağım sonunda. Yusuf, dedi Züleyha; sana, gel kaderim ol, demem. O kadar ki, güldeki sevda, çöldeki ateş , denizdeki su kadar Kadersin bana. Bak alnına, iki kaşının ortasına. Orada benim mührüm var. Alnımın yazısı olduğu kadar, alnına da yazıyım… Züleyha! Bu gece ay görmelisin. Yoksa ışımaz yüreğin…