Eski gölgelerin tepesine güneş diktim düştü sırrı aynanın güllerin irkildiği mevsimdi kurcaladım yarayı dağıldı yüzümdeki beyaz esmer bir lekeydi ezberim gün/ahları tek bir heceye yükleyip geldim aksa diye dalgın ırmak uykunun bağçelerinden geçtim u/yanarak duydum sesini kuyuların sır! dedim rüzgârdan incinen kuşlara: susmayı, bir kırık sözden suyu öpüp nâra eğilirken öğrendim.
Elif Nuray
Elif Nuray
Yorumlar
Yorum Gönder
Birşeyler yazmak ister misn?