Bitmeyen Beste

Bitmeyen Beste

Bir gün başörtün kaymasın diye saçlarından,
Seni sevdim hülyalarımda, seni düşledim,
Mehtaplar kaybolmasın diye göz yaşlarında,
Güneşler batmasın diye donmuşlarında
Rüyalarıma; senin sadeliğini işledim.

Hazin bir geçmişi yoklarken bakışlarında,
Elmas elmas ruhunu okşadım,
Martılarla her şafak yanık sineleri haşladım.

Bir bebek kadar özgürdün nefsine karşı,
Huriler kadar doğal ve ağır başlı.
Yüzüne kapanırken demir kapılar,
Bir kitaptın kapağında yıldızlar
(ama önünde parmaklıklar)

İlm'e susamıştın dolu dizgin,
Rektörler karabasan hürriyetinde dizgin
Ağlıyordun; kalemin üzgün, yüreğin sürgün.

O cesur hıçkırıklarını taşıdım belleğimde,
Gözyaşının sağanağında yıkanma sevincini tattım.
Bir terennüm gibi koptun naralarımdan
Seni serptim güvercinlere eylül aylarında
Seni öttü bülbüller hu hular la beraber.
Bitmeyen beste oldun tarihin bed mazilerine
Oysa istikbal için bedi mevzilerinde
Bir umuttun geleceğe visal.

Maziyi notalarken kemanın akışına,
Amber gibi yayıldın ilmin coğrafyasına.
Oku diyen rab’imdi bana ve sana
Bir cümlesin bitmedin, henüz başladın...
Silinmeyen harflerle atiye seni nakışladım,
Ve seni alkışladım.
Bir tokmak gibi inecek zalimlerin üstüne ah'ın
Nedir bu hıçkırıklar bacım?
Kardeşlerin duacın.
Zeynal